Bir kitabın girişinde gördüm bu ayrıntıyı.
Yazarından okuruna bir armağan, birkaç güzel söz.
Siyah mürekkep pençelerini gösterip yayılmış kâğıda.
Dolmakaleme uygun bir kâğıt olmadığı aşikâr ama çoğu kitap böyle basılıyor hem zaten burada kâğıdın, kalemin, mürekkebin bir önemi yok.
Sevgiyi görmek, bir iki güzel söz duymak güzel. Önemli olan; yazmak, okumak, düşünmek ve kendi yazı karakterini bulmak için çaba göstermek.
Düşünceler de mürekkep gibi dağılıp gidiyor bazen, vaktimiz olmuyor yazmaya, vakit bulunca yazıya yerini bulduğu da oluyor, o da geniş zamanlarda.
Öyleyse kalemi kâğıdı mürekkebi olana geniş vakitler dilemek gerek, ömür kısa.
O duygunun her bir parçasını verebilecek harfleri yapabilmeli ve bir araya getirebilmeli insan. Bana göre kişilikli ve gelişkin bir el yazısı böyle olmalı.
YanıtlaSilŞule Gürbüz'ün el yazısı. Ben böyle yazıları seviyorum. Kitap harfleri gibi askeri düzende yazmak bana çok tuhaf geliyor. Zaten yazının kendince bir düzeni oluşuyor sayfada, onun dışında mimari bir yapı arayışına girmek yazıyı samimiyetten uzaklaştırıyor diye düşünüyorum. Benim yazım da çok dağınıktır mesela, o anki ruh halime göre değişir.
SilAranızda sevgiyi yayın, nefret zaten yeterince yayılmış ✍🏻
YanıtlaSilSevgi yi görmek..
YanıtlaSilYazıdan çok anlam çıkardım.
Adımı Mürekkebe dökene Selam olsun.