Buluşma Pera Palas Oteli'nde olacaktı. Tuhaf ama önünden 20 yıldır geçtiğim bu binanın içine ilk kez girecek olmanın da yabaniliği vardı üzerimde. Neyse efendim, saat 18.00 sularında olanca çirkinliğiyle asık suratlı Odakule'nin önünde, onunla tam bir tezat oluşturan arkadaşımla buluştum. (Bu dünyada insana yaşama sevinci veren güleç insanlara ihtiyaç var, evet.) Lafı uzatmayayım Pera Palas Oteli'ne doğru yola çıktık. İnsanı ezmeye hazır onca aracın arasından, yanından geçip binaya ulaşınca, kapılar açıldı. Tabii arkadaşıma buraya daha önce hiç gelmediğimi söylemiştim. Onun için bana binayı şöyle bir gezdirdi. Asansörü, kubbeli salonu filan gördüm. Güzel bir yermiş, beğendim.
Sonra şairi gördük, yanına oturduk. Yanında bir şair daha vardı. Şahane bir akşam oldu. Bir ara işten aramasalardı daha güzel olacaktı (izin almadan çıkmışım - tabii yanlışlıkla). Ama sesim yeterince kırıktı ki müdürüm anlayış gösterdi, yoksa geri dönecektim. Bu aksilik dışında her şey güzeldi. Söz dönüp dolaşıp kalemlere geldi. Benim hayran olduğum büyük şair çantasından dolmakalemini çıkardı. Pilot'un şu kullan ve at türü dolmakalemlerinden biriydi.
Gözümdeki hayal kırıklığına aldırmadı şair ve devam etti: "Çok pratik bir dolmakalem Mehmet, bak şuna..." Dolmakalemi alıp baktım, (bu arada önce bir çay içtim, ucuz olduğunu düşünmüştüm, vay canına dedim sonra listeye bakıp, 9,5 lira imiş, filtre kahve de 10 lira mıydı neydi, arada bir fark olmadığını görünce, filtre kahve söyledim garsona) ne diyordum, dolmakaleme baktım, sıradan kullan-at tipi bir dolmakalem. Sonra birden dank etti, benim gömleğimin cebinde sırıtan pahalı dolmakalemlere karşın ben neydim ki? Şair orada karşımda oturuyordu ve bana gülümsüyordu. Öteki şair de gülümsedi, arkadaşım da gülümsedi. Çok bozuldum birden, çok utandım.
Masada büyük bir ders vardı: Yazı esastır, gerisi teferruat.
Eve giderken hatırladım, bana bu dersi aslında daha 1992-1993 yıllarında Nejat Göyünç hocam vermişti. Akıllanmamışım ki bir kez daha yüzüme vuruldu.
Bizansbeyim,
YanıtlaSilYazı esastır. Ama kağıtta kalem de onun mütemmim cüzüdür...
Aziz efendim, elbette haklısınız.
SilYazabilmeli, yazacak bir şeyleri olmalı insanın.
YanıtlaSilYahya Kemal Beyatlı geliyor aklıma hep, terekesindeki tek bir dolmakalem ile onca büyük, derin mısrayı yazabilen bir adam.
Her şey gelip nicelik, nitelik sapağında bir süre duraklayıp sonra da yoluna gidiyor.
En pahalı dolmakalemlerin en güzel duyguları yazmaya bir yararı yok.
SilYine de insan yazma aracında, gerecinde kalite, sanat ve güzellik arıyor.
Sevgi biraz da abartmaktır diyorum. (Aşırıya kaçmadan elbette.)
yazmak, yazının anlattıkları, içerik mühimdir, doğrudur.
YanıtlaSilama güzel bir bedende oluşmasına da kimse hayır demez sanıyorum. bu beden bir kalem, güzel bir yazı da olabilir.
pilot'un bu kalemlerinin eskiden tasarımı daha farklıydı ve sadeydi. beyaz olurdu rengi, ben orta okulda kullandığıma göre, 93-96 o civarlarda olmalı ve aynı tasarımla 2000li yılların başlarında izmir'de rastlamıştım.
şimdiki tasarımını beğenmemekle birlikte, o kalemin içerisine çeşitli yollarla mürekkep koymuşluğum vardı. özellikle köşeli nibi, o zamanlarki dolmakalemlerimdeki yuvarlaklara göre oldukça cezbediciydi.
hala bulundururum bunlardan yine de, bazı durumlarda oldukça kullanışlı oluyor. eski tasarımından bir örneği keşke elimde tutsaydım.
Keşke bir fotoğrafınız olsaydı birlikte. :)
Sil