08 Mart 2017

Cumartesi Notları 2


Geçtiğimiz cumartesi günü, elimde fotoğraf makinesiyle gittiğim ikinci durağım Öykü Sahaf oldu. Öykü Sahaf'ta Dursun kardeş ile konuşmayı çok severim. Kitap raflarını karıştırırken bir yandan kitapların tabiatına aykırı bir şekilde zaman hızlı akmaya başladı.

Dursun da zaten her zaman hızlı düşünür, hep acelesi varmış gibi konuşur, yani kısa zamanda pek çok konuyu konuşmuş, bir karara varmış olursunuz. Öykü Sahaf'ta her şey çok nettir.


Benim mürekkebe olan düşkünlüğümü bilen Dursun bu sefer bana 1913'te Beyrut'ta doğup 2006'da İstanbul'da ölen ve mezarı Feriköy'de bulunan Alfredo Fazzi isimli bir din adamının evrak-ı metrukesini gösterdi.






Bir insanın bütün hayatından geriye kalanların bir poşetin içinde bulunması beni tarifsiz bir kedere sürükledi birden. Dursun iyi ki kurtarmış bunları, çöpe de atılabilirdi. Hiç değilse aile albümünün kime ait olduğunu biliyoruz.
 

Radyo günleri. Nice insanı ve yeryüzünü yıkıma uğratan bir savaşın son sesleri duyuluyor.


Fotoğraf albümlerine, diplomalara, küçük notlara, resmi belgelere, mektuplara, kartlara, velhasıl çeşit çeşit kâğıt üzerindeki mürekkep izlerine uzun uzun baktım. Alfredo Bey nasıl bir hayat yaşamış diye düşündüm. Belgelerde gereğinden fazla ayrıntı var da derli toplu bir bilgi yok. Sonra biraz araştırınca bir İtalyan kaynağında "Kilise Yönetim Kurulu Üyesi" olarak kendisine rastladım:

Luigi Alfredo Fazzi (1913-2006)

Tam adıyla; Luigi Alfredo Fazzi, 26 Nisan 1913'te İtalyan bir baba ile Fransız bir annenin oğlu olarak Lübnan'da doğmuş. Gençliğinde manastır hayatını tercih etmiş ve din adamı olmak için önce Beyrut'ta sonra İtalya'da din, dil (Fransızca), tarih ve  felsefe konularında eğitim görmüş. 1950'li yılların ikinci yarısından itibaren Vatikan kendisini Türkiye temsilcisi olarak atamış. Önce birkaç yıl İzmir'de daha sonra İstanbul'da (Bakırköy) yaşamış. Papalığı temsil görevinin dışında İtalyan Lisesi'nde tarih ve felsefe dersleri de vermiş. Nihayetinde Alfredo Fazzi, 21 Kasım 2006'da, 93 yaşında memleketimizde ölmüş.  

Zamanın izlerini yansıtan mürekkepler.

Çok değerli, önemli toplumsal tarih belgeleri için İtalya'ya kadar uzanan bir görüşme trafiği olmuş Ancak Dursun'un dediğine göre kimse bu belgelerle ilgilenmemiş.

Geriye güzel harfler kalmış.

6 yorum:

  1. Çok güzel... Bu belgelerin Dursunkardeşin eline geçiş hikayesini de merak ettim ben.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Anladığım kadarıyla mirasçısı yokmuş. Ondan kalanlara sahip çıkan olmamış. Bir sonraki seferimde ayrıntıları sorarım.

      Sil
  2. Üzücü bir hikaye... Ama bazen diri yahut ölü insan insana dokunuyor...Bence Luigi bey size dokunmuş...Ben de aynı duygulara eski aile fotoğraflarını basit bir karton kutu içinde sahaf dükkanları önünde satılır görünce giriftar oluyorum.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Azizim Salih Bey, hayat böyle işte, mesele sahip çıkmakta. Sahafları Toplumsal Tarih Müzesi gibi geziyorum, her köşede bir hatıra mevcut, her eşya içinde en az bir insanı barındırıyor.

      Sil
  3. ne kadar hüzünlü ve samimi bir yazı, elerinize sağlık...

    YanıtlaSil